Η διακαναλική 'νύχτα των μεγάλων μαχαιριών' και η μεγάλη αλήθεια...

Ο ηγέτης-πατέρας

Ναι κυρίες και κύριοι, το ζήσαμε και αυτό. Ζήσαμε την μοναδική αυτή διακαναλική συνάντηση με τον σωτήρα μας. Ναι βρε αυτόν. Τον George. Που είναι τόσο ταπεινό το χρυσουλίνι μου που δεν μπορεί να ζητάει εύσημα για το καλό που έκανε στον τόπο! Και όχι μόνο αυτό. Μας προστατεύει βρε κουτούτσικα. Μας το είπε καθαρά. Πρέπει να έχει ισχυρή κυβέρνηση για να συνεχίζει να σωζει τη χώρα. Αλλιώς πάλι εκλογές. Αλλιώς καταστροφή και έρεβος. Και μια απο τα ίδια. Εκβιαστικά διλήμματα μετρίων αντρών.

Πολλές φορές όταν κοιτάς έναν συνομιλητή, και παράλληλα ακούς αυτά που σου λέει, ελέγχεις και τη γλώσσα του σώματος του, την κίνηση των ματιών του και την ευκολία ή την δυσκολία που λέει συγκεκριμένα πράγματα. Συνήθως πράγματα που δυσκολεύεται να πεί κανείς, είναι η ψέμματα, ή κάτι που δεν πιστεύει, η γενικόλογες αρλουμπολογίες. Εχθές αυτό το ζήσαμε σε όλο του το μεγαλείο. Αν προσέξει κανείς το χέρι που κινείται με αυτοπεποίθηση πάνω κάτω (αυτή η κίνηση, καθώς και η κίνηση αγκαλιά με ενιαίες παλάμες, είναι σεταρισμένα στοιχεία απο πολύ παλιά στην τέχνη της επικοινωνίας, ο ηγέτης που είναι αποφασιστικός και τολμά, καθώς και ο ηγέτης πατέρας.)  ήταν τόσο χαλαρό, όσο ζυμάρι πίτσας που αφήνει στον πάγκο ο κακοπληρωμένος αλλοδαπός πιτσαδόρος για να φουσκώσει. Συνδυάζοντας το με την δεδομένη έτσι και αλλιώς δυσκολία του George να μιλήσει για συγκεκριμένα θέματα απαντώντας συγκεκριμένες ερωτήσεις, δείχνουν το επίπεδο της αρλουμπολογίας και του επικοινωνιακού τεχνάσματος στο οποίο υποβληθήκαμε. Επιπλέον να σταθώ στο ότι αποκάλεσε τα μέτρα επαχθή. Τώρα πες μου αγαπημένε μου γείτονα, τι έχεις να πείς για αυτό? Θα σου πώ εγω πριν πείς τι να αναρωτηθείς. Είσαι πεπεισμένος οτι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος? Τα επαχθή μέτρα?

Ο επίτιμος χαιρετά τον Αντώνη...

Το χθεσινό μενού όμως δεν είχε μόνο αυτό. Είχε και τον επίτιμο. Τον Κωστή τον Μητσοτάκη. Και ζήσαμε μερικές ακόμα μαγικές στιγμές. Μια απο αυτές ήταν η επαναλαμβανόμενη δηλώση στήριξης στην πολιτική της κυβέρνησης George. Τέτοιο πράγμα δεν το έχω ματαδεί ούτε και ματαζήσει. Τόση απελπισία. Τόση εμπάθεια με τον Αντώνη βρε? Αλλά να μη στηρίξει το σπίτι του ο άνθρωπος? Να μη στηρίξει την κοράκλα του? Την εικόνα και ομοίωση του? Αυτά τα ξέραμε όμως. Δεν προκαλούν μεγάλη έκπληξη. Μια κουβέντα προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη και δεν είδα ούτε άκουσα κανέναν να λεει κάτι. Στην συζήτηση για το 'βρώμικο 89' και στην εξέλιξη του, ο επίτιμος έκανε την εξής παρατήρηση: Μα αν κουνούσα το μικρό μου δαχτυλάκι θα ήταν βεβαιο οτι θα είχε καταδικαστεί( Ο Ανδρέας Παπανδρέου εννοεί). Δηλαδή μας λέει ευθαρσώς, οτι η δύναμη του ήταν (?) τέτοια που θα μπορούσε να επηρεάσει το ειδικό δικαστήριο να καταδικάσει τον Ανδρεα Παπανδρέου, έαν ο ίδιος το επιθυμούσε. Προσπαθώντας να πεί οτι δεν ήταν εμπαθής δηλαδή, ξεστόμισε τη βασική αλήθεια που μας εφερε εδώ που είμαστε. Η πολιτική εξουσία είναι ενεξέλεγκτη και πράττει κατα βούληση και οχι κατα το κοινό συμφέρον.  Και τώρα? Διαφημίσεις.