Τα Social media και οι επαναστάσεις.

Αν κάποιος που έπεσε σε βαθύ ύπνο την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης, ή των Δεκεμβριανών, ή και του 1821 αν θες, ξυπνούσε τώρα στην Ελλάδα ή στην Αίγυπτο θα βρισκόταν προ εκπλήξεως. Έκπληξη γιατί θα διαπίστωνε οτι η επανάσταση (ενιαία κοινωνική πίεση για αλλαγή) σαν κοινωνικός αυτοματισμός δεν έχει εποχή και μεγαλύτερη έκπληξη γιατί σε μια χώρα παίρνει σάρκα και οστά και σε μια άλλη, ενώ πραγματικά συντρέχουν λόγοι να γίνει, δεν ξεκινά ποτέ.

Αν ξύπναγε ας πούμε στην Αίγυπτο θα διαπίστωνε οτι μέσα απο κάτι μαγικά συστήματα επικοινωνίας που οι σύγχρονοι άνθρωποι ονομάζουν social media, οργανώνεται συντονίζεται και μεγαλώνει ένα κίνημα ανθρώπων που κουρασμένοι να πηγαίνουν με τον politically correct τρόπο διαμαρτυρίας χωρίς αποτέλεσμα, αποφάσισαν να εξεγερθούν για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα (?). Ισονομία, δικαιοσύνη, δημοκρατία, δικαίωμα στην εργασία και την ασφάλεια. θα τους παρατηρούσε να ανταλλάσσουν μηνύματα, να συντονίζουν συναντήσεις και πορείες, να καλούν σε βοήθεια, να ενημερώνουν τους συντρόφους τους για κακοτοπιές και όλα αυτά μέσα απο κάτι περίεργα μικρά κουτάκια με φωτεινα κουμπιά. Αυτό κι αν θα ήταν σοκ. Και για να σοκαριστεί ακόμα παραπάνω θα διαπίστωνε οτι οι μάχες δεν περιορίζονται στους δρόμους, αλλα σε κτίρια οργανισμών που διαχειρίζονται τον τρόπο με τον οποίο τα κουτάκια με τα φωτεινά κουμπιά δουλεύουν, και σε κτίρια που συντηρούν ένα περίεργο θαυματουργό πράγμα που ονομάζεται Internet. Κι ομώς δεν θα του έπαιρνε πολύ να καταλάβει οτι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας συμβάλλει σημαντικά στην συνέχιση του αγώνα, και στην αύξηση της πιθανότητας η επανάσταση να έχει μια θετική έκβαση για τους αγωνιστές.

Αν ο ξεχασμένος απο το χρόνο, (και τον ύπνο) επαναστάτης μας, ξύπναγε μια ωραία πρωία στην Αθήνα, θα διαπίστωνε οτι στην κοινωνία που βρέθηκε, συντρέχουν όλοι οι λόγοι που χρειάζονται σε μια επανάσταση να κάνει την εμφάνιση της. Εξαθλίωση των αδυνάτων, αυξηση πλούτου για τους ήδη πλούσιους, αστυνομοκρατία, ατιμωρησία, πολιτικός ελιτισμός, χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης, παρακράτος, αύξηση τιμών, ξεπούλημα εθνιικών πόρων, μείωση μισθών και η λίστα συνεχίζεται. Και θα αναρωτιόταν αν οι άνθρωποι της χώρας αυτής βλέπουν αυτά που βλέπει και αν καταλαβαίνουν αυτά που καταλαβαίνει. Θα διαπίστωνε επίσης οτι και εδώ οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα κουτάκια με τα φωτεινά κουμπιά, αλλα το κάνουν με ένα διαφορετικό τρόπο. Τα χρησιμοποιούν για να ξεσπούν, να διχάζονται, να τσακώνονται μεταξύ τους, να αυτοακυρώνονται και μόλις κάνουν τη μικρή τους λεκτική επανάσταση μέσα απο τα κουτάκια, επιστρέφουν στην καθημερινή τους λειτουργία, να υπομένουν και να εθελοτυφλούν παρακαλώντας για μια εξαίρεση, για μια ανασφάλιστη προσωρινή εργασία κάπου, για ένα μικρό χάρτινο κουτί μέχρι να περάσει η μπόρα. 

Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις λοιπόν, κατανοεί ο πρόσφατα ξυπνήσασας επαναστάτης των αλλοτινών επαναστάσεων οτι αυτα τα μαγικά πράγματα, τα δίκτυα και τα κουτάκια με τα φωτεινά κουμπιά έχουν δύο όψεις. Μπορούν να είναι τα μέσα με τα οποία μια επανάσταση μπορεί να διοχετεύσει επιτυχημένα λαϊκή οργή στους υπεύθυνους για την δημιουργία της ή μπορεί να αποτελέσει μια βαλβίδα εκτόνωσης για τους σκλάβους του συστήματος ώστε να μην στρέφουν τα πυρά τους πάνω του. 

Ξεκάθαρες πια στο μυαλό του οι σκέψεις, επιστρέφει σε όσα του έμαθε η εποχή στην οποία κοιμήθηκε. Οι λαοί πρέπει να οργανώνονται, να αντιδρούν, να διεκδικούν την αλλαγή. Αλλιώς είναι άξιοι της μοίρας τους. Με ή χωρίς social media.